Rozmieszczenie siedlisk przyrodniczych w poszczególnych obszarach wypasowych
Projekt obejmuje 80 obszarów wypasowych o łącznej powierzchni 6 tys. hektarów. Pomimo zbliżonego, pasterskiego użytkowania są one zróżnicowane pod względem walorów przyrodniczych, co wynika z różnej wysokości n.p.m., warunków edaficznych i klimatycznych, położenia geograficznego, specyfiki rolnictwa i historii pasterstwa w danym regionie.
Najczęściej spotykanym typem siedliska są, co oczywiste, pastwiska, które zajmują niemal 3 tys. ha, czyli prawie połowę całej zinwentaryzowanej powierzchni. Nieco mniejszy areał, bo blisko 2 tys. ha, przypada na kośne łąki (niżowe 6510 i górskie 6520). Często notowane, lecz na znacznie mniejszych powierzchniach są wilgotne łąki eutroficzne 65XX, młaki eutroficzne 7230 i zakrzewienia. Młaki eutroficzne cechuje największe rozdrobnienie spośród siedlisk Natura 2000: w 38 obszarach odnaleziono aż 126 płatów o łącznej powierzchni 32 ha.
Do najrzadziej spotykanych siedlisk Natura 2000 należą murawy ciepłolubne (6210) oraz torfowiska przejściowe (7140). W przypadku murawy ciepłolubnej odnaleziono zaledwie jeden niewielki płat na obszarze wypasowym w Dursztynie na Spiszu. Torfowiska przejściowe zarejestrowano na 5 obszarach: w Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej (największe zasoby siedliska), w Paśmie Babiej Góry, Działach Orawskich i w Gorcach.
